بدون شک محیط زیست به عنوان منشاء و مادر حیات، نقشی اساسی در تداوم حیات و کیفیت زندگی انسان دارد.
از این رو وارد آمدن هر گونه خللی بر عملکرد طبیعی محیط زیست، می تواند تبعات سوء بیشماری را برای اکوسیستم ها و به صورت خاص برای انسان، به همراه داشته باشد.
رشد تمدن و توسعه فن آوری ها و صنایع در قرون گذشته بدون لحاظ نمودن ملاحظات محیط زیستی در فرایند توسعه، موجب شده که پیامدهای نامطلوب ناشی از توسعه یکی پس از دیگری پدیدار شده و جامعه جهانی را به بازنگری در مدیریت توسعه وا دارد.
بدین سبب در پی تشدید چالش های محیط زیستی در دهه های اخیر، توسعه پایدار به عنوان راه نحات و پارادایمی نو در مدیریت توسعه مطرح و بر لزوم توجه به ابعاد اجتماعی و زیست محیطی در کنار توسعه اقتصادی، تاکید گردید.
با مروری بر وضعیت محیط زیست در جهان و کشورمان در می یابیم که زمان اتخاذ رویکردی معقول تر به جای مصرف بی مهابای منابع طبیعی و بهره کشی صرف از محیط ریست، فرا رسیده و جامعه جهانی باید راهی نو برای همزیستی مسالمت آمیز با محیط زیست در پیش گیرد.
بدین لحاظ در دهه های اخیر تدوین الگوی مناسبی برای مدیریت محیط زیست، توسط مراجع استانداردسازی ملی و بین المللی در دستور کار قرار گرفته و الگوها و استانداردهای متعددی در این حوزه تدوین و منتشر گردیده است.
استاندارد سیستم های مدیریت محیط زیست منتشر شده توسط سازمان بین المللی استاندارد سازی
(با شناسه ISO14001) از جمله رایج ترین این استانداردهاست که پس از نشر اولین ویرایش آن در سال 1996، با اقبال عمومی مواجه شده و ضمن استقبال از سوی سازمان های مختلف، در بسیاری از آن ها استقرار یافته است.
استقرار و نگهداری اثربخش سیستم های مدیریت محیط زیست بر مبنای این استاندارد بین المللی که این کتاب به آن پرداخته است، می تواند پیامدهای محیط زیستی نامطلوب ناشی از فعالیت های تولیدی و خدماتی را به نحو موثری کنترل نموده و به حفظ و ارتقای عملکرد محیط زیستی در سازمان ها منجر گردد.